فریاد بی‌قراری + فیلم

امام خمینی (ره) در روز ۲۰ جمادی الثانی سال ۱۳۲۰ قمری (همزمان با میلاد فاطمه زهرا «س») مطابق با اول مهر سال ۱۲۸۱ هجری شمسی در خانواده‌ای روحانی،  در شهر خمین متولد شد. تولد این کودک در چنین روز فرخنده‌ای برای این خانواده محترم روحانی قابل توجه بود. نام این مولود را سید روح‌الله گذاشتند. هنوز ۵ ماه از تولدش نگذشته بود که پدرش آیت‌الله سیدمصطفی در ۱۲ ذیقعده سال ۱۳۲۰ هجری قمری بین راه خمین، اراک، در سن ۴۷ سالگی،  توسط اشرار با ضرب گلوله به شهادت رسید.

آیت‌الله آقاسید مصطفی پدر امام، فرزند مرحوم آیت‌الله سیداحمد موسوی از مراجع نجف و از همرزمان آیت‌الله میرزای شیرازی رهبر نهضت تنباکو بود. او برای تبلیغ و ارشاد مردم خمین به این شهر عزیمت فرمود و در زمان حیات خود از مراجع تقلید و افراد بانفوذ مذهبی خمین به شمار می‌رفت. آیت‌الله سیدمصطفی نیز پس از اتمام تحصیل در نجف، به خمین مراجعت و بعد از پدر در شهر خمین به عنوان مرجع تقلید، به امور مردم رسیدگی می‌کرد. وجود این خانواده در شهر خمین و مقابله آنان با اشرار و خوانین شهر، موجب شد، توجه مردم به این خانواده جلب شده و خانه او که به صورت قلعه‌ای ساخته شده بود، به محل امنی برای مردم ستم‌دیده خمین تبدیل گردد.

پس از شهادت پدر، توجه خانواده به فرزند ۵ ماهه بیشتر شد. تنها خواهر سیدمصطفی، (عمه امام) به کمک این خانواده شتافت و مسئولیت نگهداری نوزاد را عهده‌دار و به همراه مادر امام، جای خالی پدر را کامل کردند. عمه امام، زنی با تقوا و شجاع بود. از شجاعت او همین بس که، پس از چندی با همراه بردن،  خردسال برادر و مادرشان، برای خوانخواهی برادر عازم تهران شد و در این سفر موفق شد ، با عین‌الدوله صدراعظم مظفرالدین شاه ملاقات کرده، خواهان دستگیری قاتل شود و توانست قاتل برادرش را قصاص کند.

امام تحصلات مقدماتی را در خمین نزد میرزا محمود شروع کرد و در مکتب ملا ابوالقاسم و مدرسه جدید التاسیس احمدیه آن دیار ادامه داد. در سن 15 سالگی تحصیلات فارسی آن روز را به اتمام رسانید و نزد برادر بزرگش مرحوم آیت‌الله پسندیده، صرف و نحو و منطق را شروع کرد و تا سال 1338 ه. ق از محضر ایشان بهره ی کافی برد.

در سن 19 سالگی هنگامی که 14 سال از وفات مادرش می‌گذشت، بواسطه روح تشنه و جستجوگرش راهی حوزه علمیه اراک شد که از حوزه‌های بزرگ دینی به شمار می‌رفت و تحت زعامت و سرپرستی موسس حوزه علمیه قم مرحوم آیت‌الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی که از مجتهدین حوزه علمیه نجف اشراف و از شاگردان برجسته حوزه درس مرحوم میرزای شیرازی بود، اداره می‌شد. در سال 1340ه. ق آیت‌الله حائری یزدی به درخواست علمای بزرگ شهر مذهبی قم از اراک به این شهر مهاجرت کرد. امام نیز به قم سفر کرد و در محضر آیت‌الله حائری یزدی پایه‌های علمی و مبانی فقهی و اصولی را تکمیل کرد و در محضرت آیت‌الله شیخ علی اکبر یزدی (معروف به حکیم) در علم هیات مهارت یافت.

امام (ره) از استاد و مراد خود آیت‌الله شاه آبادی متون مختلف عرفان، حکمت و فلسفه را فراگرفت و خود را در دریای علوم اسلامی غرق کرد. در سال 1345 ه. ق سطوح را به پایان رسانید و به درجه اجتهاد نایل شد و بدون نیاز علمی و فلسفی به حوزه‌های علمیه نجف در زمره مجتهدین و نوابغ فقهی قرار گرفت. در سال 1348 ه. ق با دخت مکرمه مرحوم آیت‌الله آقای حاج میرزا محمد ثقفی تهرانی ازدواج کرد و ثمره این ازدواج دو پسر و سه دختر بود. امام (ره) در سال 1347 ه. ق در حالی که فقط 27 سال داشت تدریس فلسفه را آغاز کرد. سپس در سال 1364 ه. ق همزمان با ورود آیت‌الله بروجردی به قم به تدریس علوم منقول و خارج فقه و اصول پرداخت قبل از آن مدتی به تدریس (سطوح) اشتغال داشت و کتابهای فقه و اصول را با بیانی شیوا و رسا برای طلاب و فضلا شرح و بسط می داد.

امام خمینی از همان اوان جوانی، مبارزات سیاسی خویش را علیه ظلم و جور آغاز نمود و چندین بار تبعید و زندانی شد. امام در پیروزی انقلاب اسلامی، نقش بزرگی را در رهبری  مردم برعهده داشت و بالاخره در 12 بهمن 1357 پس از سال‌ها تبعید به وطن بازگشت و تا سال 1368 ، هدایت جامعه را بر عهده داشت.

بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران پس از سالها مبارزه در راه حق و ستیز دائم با استکبار جهانی، در شامگاه 13 خرداد به ملکوت اعلی پیوست و جهان اسلام در ماتم بزرگترین، شجاع ترین و آگاهترین مرجع و رهبر اسلام ماتم زده و عزادار شد.