چگونگی فهم یکپارچگی قرآن + فیلم
امر و نهی، فرایض، محرمات، امثال، قصص و مواعظ در قرآن کریم بسیار آمده است، اینها برای چیست؟ نهایتاً به یک آیه می‌رسیم که می‌توان گفت کلیدی‌ترین آیه بوده و مقصود از نزول قرآن همین عبارت و همین سه کلمه بوده است. «فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ».
به گزارش ایکنا، درس‌گفتار «خدا به روایت خدا» از امروز یکشنبه، ۱۹ تیر به صورت هفتگی با کلام محمدمهدی حق‌گویان، حافظ کل قرآن، در ۱۰ قسمت حدوداً پنج‌دقیقه‌ای منتشر می‌شود. در ادامه متن و فیلم نخستین قسمت آن از نظر می‌گذرد؛
«بسم الله الرحمن الرحیم
ممکن است وقتی قرآن را تلاوت می‌کنیم و می‌خواهیم با کلام وحی انس بگیریم، به این بیندیشیم که این همه آیات برای چه آمده‌اند؟ برخی می‌گویند وقتی قرآن را می‌خوانیم، حس می‌کنیم، آیات آن پیوستگی ندارد و پراکنده است، یعنی یک آیه در مورد حرام شدن مسئله‌ای است، آیه دیگر در وجوب چیزی صحبت می‌کند، آیه بعدی وارد یک قصه می‌شود، در ادامه موعظه‌ای می‌دهد و بعد در مورد ایمان به خدا سخن می‌گوید!
در پاسخ به این سؤال، یک آیه طلایی در سوره مبارکه قصص آمده است که می فرماید: «وَلَقَدْ وَصَّلْنَا لَهُمُ الْقَوْلَ» ما این سخن را برای ایشان پیوسته آورده‌ایم، این قرآن پیوستگی دارد و یک پارچه است.
چگونه این یکپارچگی و پیوستگی را می‌توان فهم کرد؟ یک آیه در سوره مبارکه نساء و سوره مبارکه محمد(ص) هست که می‌فرماید: «أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ»؛ با تدبر است که می‌توانیم این پیوستگی را فهم کنیم.
حال سؤال پیش می‌آید که اگر قرآن پیوستگی دارد، نهایتاً باید یک هدف هم داشته باشد؛ وقتی سخنی پیوسته می‌آید برای چه می‌آید؟ در قرآن کریم بسیار امر و نهی، فرایض، محرمات، امثال، قصص و مواعظ آمده است، اینها برای چیست؟ وقتی می‌گوییم پیوسته است باید برای یک مقصود و غایتی آمده باشد.
وقتی به سوره مبارکه ذاریات مراجعه می‌کنیم و داستان انبیا و همچنین قسم‌هایی که خداوند به پدیده‌هایی که خلق کرده، می‌بینیم و وقتی داستان حضرات ابراهیم(ع)، نوح(ع)، صالح(ع)، هود(ع) و ... بیان می‌شود و امری که آنها آورده‌اند و دعوتی که داشته‌اند، مطرح می‌شود، نهایتاً به یک آیه می‌رسیم که می‌توان گفت کلیدی‌ترین آیه بوده و خلاصه همه آیات است و می‌توان گفت مقصود از نزول قرآن همین عبارت و همین سه کلمه بوده است. «فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ».
هر پیامبری که گفت من برای شما از جانب خدا یک بیم‌دهنده آشکار هستم، می‌خواست فقط یک نکته را بگوید: فرار کنید به سمت خدا. هر آنچه غیر خداست، خطر است، چرا که فرار زمانی معنا دارد که خطرهایی در کمین ما باشد، اگر جایی چیزی بود و خطری نداشت، قطعاً خدا به ما نمی‌گفت فقط فرار کنید به سمت من. می‌گفت اشکالی ندارد به سمت من آمدید به سمت چیزهای دیگر هم بروید، نه؛ اینجا فقط منحصر به خدا کرده است.
وظیفه ما بر اساس آنچه بر ما واجب و لازم است و آنچه قرآن ما را دعوت می‌کند، این است که در هر نقطه‌ای، هر فکری و هر تصمیمی و هر مسیری که در زندگی انتخاب می‌کنیم، این نکته را در نظر داشته باشیم که آیا این کار من در راستای فرار به سمت خداست یا در راستای حرکت به سمت غیر خداست؟
انتهای پیام
