ضعیف در پرداختن به مدافعان حرم + فیلم
«حبیب» از آن دست سریال‌هایی است که به دلیل ساختار ضعیف به معنای والای خود ضربه می‌زند.
سریال «حبیب» اثری به کارگردانی جود سعید و تهیه‌کنندگی فرزاد هوشیار پارسیان محصول سال ۱۴۰۰ در ژانر جنگی، اجتماعی و خانوادگی است که این روزها از شبکه دو سیما روی آنتن رفته است.
این مجموعه محصول مشترک دو کشور ایران و سوریه است که در آن روایتی از مدافعان حرم را شاهدیم. این سریال در کنار امین زندگانی به عنوان بازیگر از حضور هنرمندان معروف سوری بهره برده است و با وجود داشتن قصه‌ای جذاب به دلیل ضعف ساختار و پروداکشن نتوانسته در جذب مخاطب موفق باشد.
داستان
سریال، ماجرای مستشاران ایرانی در سوریه و داستان مقاومت، حزب‌الله و فرماندهان ایرانی را به تصویر می‌کشد و به موضوع جنایت‌های داعش می‌پردازد. در واقع در این سریال شاهد تلاش‌های یک مستشار ایرانی در سوریه برای مبارزه با داعش و اتفاقاتی که برای او می‌افتد، هستیم. این فیلم به لحاظ ظرفیت توان این را دارد که درصد بالایی از مخاطبان را جذب خود کند زیرا تعلیق و اوج و فرود در چنین داستان‌هایی بالاست اما «حبیب» در دستیابی به این خواسته موفق نیست و نمی‌تواند با مخاطب ایرانی ارتباط لازم را برقرار کند.
گره‌هایی که کارگردان در فیلمنامه لحاظ کرده کاملاً قابل پیش‌بینی است و مخاطب می‌تواند آن را حدس زند زیرا شخصیت‌پردازی‌ها، همگی تیپ هستند! اصولاً این شکل روایت داستان که در «حبیب» می‌بینیم مختص به تولیدات چند دهه پیش کشور سوریه هستند که آدم‌ها ذاتاً سیاه و سفید هستند. نکته دیگر، شکل داستان‌گویی این سریال قالب، جذابی ندارد برای همین کسل‌کننده بودن آن، تماشاگر را از اثر دور می‌کند.
ساختار
این سریال 29 قسمتی محصول سازمان بسیج صدا و سیماست. این سریال که بیشتر عوامل آن سوری هستند یک اثر کاملاً سفارشی است که در آن جذابیت کمترین درجه اهمیت را دارد. به لحاظ کارگردانی، سریال در حد تولیدات تلویزیونی عربی بوده و با استانداردهای سریال‌سازی روز همخوان نیست. این مجموعه را وقتی با سریال «سقوط» که آنهم هم اثری درباره داعش است مقایسه می‌کنیم متوجه تفاوت آشکار کیفیت در مجموعه می‌شویم.
دوکوپاژ و میزانسن‌های «حبیب» شکل تئاتری دارد. شخصیت‌پردازی‌ها عمدتاً تیپ بوده و بازی‌های ضعیفی را در سریال می‌بینیم البته در این میان امین زندگانی و سوگل طهماسبی که بازیشان جنسی واقعی دارد از این نقص مستثنی هستند و بیشتر بازیگران سوری، نقش‌آفرینی اغراق شده و غیرملموس دارند.
درباره جلوه‌های ویژه سریال هم نکته جالبی دیده نمی‌شود درصورتی‌که اینچنین سریالی باید به بهترین نحو از این موضوع بهره می‌برد. فیلمبرداری و صداگذاری سریال هم ایرادات فنی دارد. در نهایت پیرامون مسائل فنی این مجموعه باید گفت کار نتوانسته در حد یک اثر قابل اعتنا عمل کند.
محتوا
درباره الزام پرداختن به موضوعاتی نظیر مدافعان حرم سخن زیاد بیان شده اما این موضوع نباید بهانه‌ای باشد تا هر کار ضعیفی در این رابطه جلوی دوربین رود، چون گاهی اوقات کیفیت پایین برخی آثار در این حوزه به اصل موضوع ضربه می‌زند. در این رابطه باز هم قیاسی بین «حبیب» و «سقوط» انجام می‌دهیم. در مجموعه اول (حبیب) ضعف ساختار و داستان مردم را از مجموعه دور کرده و احتمالا پیرامون آن گارد به وجود آورده است اما در «سقوط» به واسطه یک داستان دراماتیک هر نوع فکر و سلیقه‌ای جذب می شود.
در ظاهر «حبیب» پر است از آموزه‌هایی که ریشه در باورهای دینی و اسلامی دارد اما وقتی نحوه بیان مطلوب نیست دیگر نباید توقع داشت این کار بتواند جریان‌سازی و تاثیرگذاری لازم را به همراه داشته باشد.
به قلم داوود کنشلو
انتهای پیام
